27-12-10 Weer aan de slag

Vandaag mag ik weer met Henri Luja aan de slag met de kinderen. Ik ben laat vandaag, want we wachten eerst met het ontbijt op Debby, die vandaag haar laatste dag op Bulamu heeft. Ze is nog even wat inkopen gaan doen in Matuga, een plaatsje hier in de buurt. Het komt uiteindelijk allemaal goed, want Henri Luja is ook later en Debby tracteert ons op een ritje op de boda boda naar Bulamu toe, dus dat gaat lekker snel.

Vandaag vraagt Henri me om het schilderijtje af te maken, dat ik voor Bulamu aan het maken ben. Hij wil de coaching voor zijn rekening nemen. Dat is erg lief van hem. Dan doe ik het woensdag weer. De leerlingen zijn al een heel eind gevorderd. Rond een uur of 3 hebben we echt wel zo'n 17 schilderijtjes af en ik ben erg trots op de kinderen. We kunnen van de week dus een heel eind komen en dan zal ik met Henri samen aan de 2 grote schilderijen gaan werken, die we voor Joseph gaan maken. We zetten de schilderijtjes die klaar zijn in de kerk en hebben dan een expositie voor een aantal uren. Dan moeten we de werken weer in het kantoor van Rene zetten, omdat de dienst begint. In de tussentijd genieten we de lunch met een glas cola van Jolanda en daarna een zonnebad op het terras van Esther. Ik vind de dienst erg goed…Gaat erover dat we discipline, standvastigheid en volharding nodig hebben naast een duidelijke visie, een duidelijk doel om dat ook te kunnen verwezenlijken. De pastor zegt dat het Afrika nogal eens ontbreekt aan discipline. Hij zegt dat de gemiddelde Afrikaan het niet zo nauw neemt met zijn afspraken. Ik moet wel eerlijk zeggen dat het mij met het schilderproject en in de contacten met Joseph heel erg is meegevallen. God's zegen rust erop en het is ook een kwestie van communicatie en volharding natuurlijk. We bidden ervoor dat God zijn doel voor ieders leven mag bereiken met ons. Daarnaast bidden we nog voor de zieken onder ons en dan is het tijd om terug naar de guesthouse te gaan. Ik neem daar afscheid van Debby met een maaltijd en wat fris. Rond 23:00 uur vertrekt zij naar Entebbe. Het was een mooie tijd met haar..voor mij persoonlijk met veel fotosessies, gesprekken en dans met de kinderen. Zij zullen haar heel erg missen. Debby zal echter zeker ook weer terugkomen en dan zal het opnieuw een feest zijn voor de kinderen om haar weer te zien.

28-12-10 – Vandaag een uurtje uitgslapen en nog wat gelezen in het boek 'The secret to effortless success, wholeness and victorious living, Destined to Reign van pastor Joseph Prince. Het boek gaat over de genadeleer en ik ben erg blij dat ik het van Jolanda mocht lenen. Het is een voorrecht voor allen die het aanvaarden om vanuit genade te mogen leven en dan met een blij hart te dienen. Persoonlijk vind ik het ook een veel voller leven. God's liefde kan meer stromen en dat is dan ook de motivatie en het doel en niet langer meer de angst, waaronder zoveel Christenen helaas gebukt gaan. We zijn geboren om vrij te zijn en ik hoop dat we dat ook steeds meer worden. Dan is er ook ruimte voor overgave aan de Heer en voor alle zegeningen die Hij ons wil geven.

Vanmorgen ben ik met Jolanda naar Bulamu gegaan op de boda boda. Het was gelukkig weer droog, want het heeft vannacht flink geregend. Gelukkig zijn de bestuurders van de boda boda erg ervaren, want het is flink modderig op de weg naar boven. Eénmaal aangekomen op Bulamu ga ik naar Rene's kantoor om mijn blog voor te bereiden en om foto's op mijn laptop te zetten. Er komen studenten uit Nederland aan die hier een stichting zijn begonnen zo'n 4 jaar geleden: stichting Hoop en Toekomst. Zij maken ook weer kinderen in een weeshuis in Kampala selfsupporting door in hun noden te voorzien. Zij zijn ook pas gestart met computertraining. Ik vind het geweldig om te horen hoe veel mensen hier de weeskinderen aan het helpen zijn. Het zijn er heel veel, maar de nood is ook navenant. We zoeken ook allemaal de juiste balans tussen de goede kanten van onze eigen cultuur en die van Oeganda…Op de keper beschouwd, lukt dat vrij aardig!

29-12-10 – Vanmorgen opgestart met een gezamenlijke Bijbelstudie met Mozes, Jolanda en Christine. Ik vind het een fijne start van de dag. Ik moet wel opschieten om dan een beetje op tijd op Bulamu te zijn, omdat we pas laat aan het ontbijt zitten. Het kan eigenlijk niet anders dat uiteindelijk toch alles in God's orde verloopt. Ik pak de boda boda weer en Henri is ook aan de late kant op Bulamu. We vorderen een heel eind vandaag met het schilderen met de groep. Ik coach vooral in de schildertechnieken…nadenken over een vlakverdeling en de opbouw ervan, perspectief, de visuele werking van kleuren, het verloop ervan en een beetje afwerking. Ik spreek met Henri af dat we vrijdag het project met de kinderen gaan afronden. We zijn een eind door het materiaal heen en dan heb ik nog 2 weken om aan een groot schilderij te werken, dat we aan Joseph willen geven. 's Morgens ben ik ook nog bij de Nederlandse groep wezen kijken, die gisteren aangekomen zijn op Bulamu. Zij zijn druk bezig om een huis te bouwen en dat gaat ook erg snel. David is ook bakstenen aan het sjouwen als ik even ga kijken en foto's ga maken. Een Nederlandse vrouw daar is geïnteresseerd in onze kunst en komt bij ons project kijken. Van het weekend gaat ze misschien ook een bezoek brengen aan de studio van Henri om zijn kunst daar te bekijken. Eddie kan dan weer chaufferen en zo helpen we elkaar! Later in de middag komt Blessed, een oud-bewoner van Bulamu, langs. Hij studeert aan de sociale academie in Oeganda en werkt via een uitwisseling voor de Rutgerstichting. Hij zegt me dat hij wel graag meewil op de outreach voor het meisjesopvanghuis volgend jaar in Kampala. Hij brengt mij met David, en Henri aan het eind van de middag terug naar de guesthouse. Daar drinken we nog wat samen en dan gaat Blessed terug naar Kampala. Hij heeft een poosje in Den Haag gewoond en wil niet te lang wachten op zijn eten en drinken. Tot grote vreugde van Christine komen er 's avonds 2 Belgen aan. Zij zullen een vervolg doen op een discipelschapstraining met de kinderen van Bulamu. We nuttigen een maaltijd samen en hebben een goed gesprek. David gaat weer terug naar Kampala naar de maaltijd en ik spreek af om morgen weer met hem naar een internetcafé te gaan in Kampala. David heeft vele levensvragen over wie nu bijvoorbeeld zijn moeder is en waarom zij hem heeft achtergelaten en hoe hij nu zelf een toekomst moet opbouwen. Ik houd erg veel van hem en heb het met hem te doen. Ik hoop dat hij kracht kan putten uit het geloof met deze grote levensvragen. Wij kunnen het alleen maar voorleven en hem steeds bevestigen hoe waardevol hij is in God's koninkrijk. Wat Bulamu betreft denk ik dat het ook de tijd is dat grote jongens meer voorbereid worden op een toekomst buiten Bulamu, want de overgang van een beschermde omgeving naar buiten toe is wel heel groot. Blessed en alle adoptieouders zouden daar een belangrijke rol in kunnen vervullen!

foto's dansen met kerst - Blessed-bouwvak-Henri met mijn schilderij

Kerst op Bulamu

24-12-2010 – Bulamu- Vanmorgen tijd genomen om eerst Richteren 7 te lezen en dan lees ik samen met Mozes, Jolanda en Debby psalm 23. Dan is het weer tijd om met de taxi naar Bulamu te gaan. In de taxi scheurt de broekzak van mijn trackingbroek uit, maar daar5 heb ik inmiddels ook de halve wereld mee doorgereisd. Tijdens het rijden vliegen ook de haneveren me om de oren. Ik vrees voor het haantje dat hij de kerst niet gaat halen. Het laatste stukje loop ik weer. Ik help de kinderen die ik onderweg tegenkom om een veel te zware jerrycan water naar hun huis te dragen. Eénmaal op Bulamu deel ik 2 stuks kerstkleding uit aan 2 jongedames. Ik heb die van een medewerker van het Leger des Heils gekregen. Ik maak er foto's van, zoals beloofd. De kerstboom in de kerk is opgetuigd met handgeschreven kerstkaarten en wat slingers. Ik voeg er nog één aan toe en leg een kerstwerkboek voor de kinderen en een DVD over de geboorte van Jezus onder de boom. Het is min of meer een profetisch gebaar..mijn droom en kerstwens dat Zijn genade op Bulamu zal blijven groeien en tot groot getuigenis zal zijn. Ik geloof daar ook in! Straks hangen er ook overal mooie schilderijen van de kinderen. Mattheus heeft gisteren tijdens de dienst gezegd dat het dagje uit op 4 maart zal zijn. Rond die tijd is er ook een conferentie en een dag dat de kinderen op papier hun dromen mogen beschrijven en uittekenen. Ik vind dat geweldig! In Zijn genade is alles mogelijk als we geloven en volharden! Mattheus geeft Henri en mij ook een groot compliment, omdat wij de kinderen ook hierin stimuleren. Ik wacht nu op Bulamu op Henri om vandaag alles samen voor te bereiden en een paar uurtjes samen te schilderen voor de kerst. Aunti Esther geeft nu samen met de kinderen haar huis een grote beurt. Christine heeft een rustdag in de guesthouse. Jolanda is met Mozes naar Kampala. Zij volharden in het verkrijgen van de juiste reisdocumenten voor de adoptiekinderen van Jolanda. Zij zullen Nederland bezoeken.

Het duurt heel lang voor Henri op Bulamu is. Hij vertelt me dat hij overal in de file heeft gestaan, vanwege de drukte voor kerst. Ik voel mezelf niet zo fit vandaag. We spreken af om vandaag maar een dagje schilderen over te slaan. In plaats daarvan gaan we picknicken aan het meer van Bulamu. We nuttigen het restant van het ontbijt van vanmorgen. Het is een goede gelegenheid om eens bij te praten over het schilderproject en hoe ik Henri financieel kan ondersteunen totdat hij echt selfsupporting is. Ik kom met hem een vergoeding overéén voor de kale huur van zijn atelier. Die bedraagt 25 Euro per maand. Ik geef hem ook nog zo'n bedrag voor het helpen met het schilderproject. Daarnaast vergoed ik zijn taxikosten voor dit weekend en zijn verblijf bij ons in de guesthouse met de kerst. Ik beloof hem na te denken over en te bidden voor een sponsorbijdrage voor de huur van zijn studio(atelier). Verder hoop ik dat hij zelf met een blij hart aan het schilderproject wil blijven werken, omdat ik zeker weet dat God hem daardoor ook kan zegenen.

's Avonds is er een fijne pastor op Bulamu, die een hele bus kinderen heeft meegenomen van een opvangtehuis voor weeskinderen hier in de buurt. Eddie is chauffeur. Ik praat nog even met hem in het huis van Esther. Hij zal met de kerst ook op Bulamu zijn. 's Avonds kunnen Henri, Debby en ik dan met deze bus mee terugrijden. De kinderen zijn dolenthousiast en zingen de hele reis liederen voor de Heer. Het is echt geweldig. Bij terugkomst hoor ik dat Jolanda een maand langer zal blijven. De kinderen kunnen dan nog niet meteen naar Nederland komen, maar dit langere verblijf met perspectief op het opstarten van een guesthouse is toch een schitterende uitkomst!

 

25 december 2010 – Heerlijk op het gemakje ontbeten vanmorgen met de andere Bazungu in de guesthouse. Daarna naar de dienst gegaan op Bulamu. Het is een heerlijke dienst met veel muziek en dans..Caribean style! Buiten is het even noodweer..Het regent zo hard dat het water de kerk binnen stroomt, maar wij hebben er weinig hinder van. Wel is Joseph erg moeilijk te verstaan, omdat er een golfplaten dak op de kerk zit. Maar dan gaat hij gewoon in het midden staan als hij preekt, zodat iedereen in een kring om hem heen kan gaan staan. Daarna gaan we naar Esther, die een heerlijke maaltijd voor ons bereid heeft. Het is een drukte van jewelste vandaag en ook de studenten zijn vandaag bij 'auntie' om te eten. Er is witte rijst en rijst met groenten, aardappelen, kip, rundvlees, gekookte kool, boontjes en 'matoke' (gestoofde groene banaan). Het smaakt 'superlekker', zoals Eddie dat zegt. Hij is ook chauffeur voor de gasten van Bulamu. Hij nodigt me uit om in het nieuwe jaar nog eens een bakje cappucino te gaan drinken in Kampala. Afgesproken!

foto's week voor kerst!

ICT4All en meisjesopvangtehuis

21-12-10
Gisteren ben ik met Arthur met de taxi tot de 2e afslag ri. Bulamu Village gereisd en hebben we het laatste stuk samen gelopen. Henri Luja & David zouden ’s morgens Naar de guesthouse komen, maar na het ontbijt zijn ze er nog niet, dus besluit ik om dan met Arthur mee te reizen. Ik ervaar dat ik de komende tijd meer op God zal moeten vertrouwen. Ik ga dus maar zelf alvast aan de slag met het brengen van de schilderdoeken, de wiite verf en de splaters naar het huis van Esther. Eén van de jongens helpt daarbij. Later komt David ook nog helpen en krijgen we de klus tegen de middag al een heel eind geklaard. Dan komt ook Henri Luja. Hij prepaart ook nog een aantal doeken. Hij constateert dat we teveel water hebben gebruikt waardoor sommige doeken niet meer mooi strak staan. Ik vind dat heel jammer. Ik had ju8ist de jongens geleerd dat je de doeken in 2 lagen beter dekkend kunt krijgen door die in tegenovergestelde richting te schilderen. Tijdens de lunch geeft Henri aan dat hij veel hoofdpijn heeft en grieperig is. Hij is vanmorgen naar het ziekenhuis geweest voor een bloedtest en heeft medicatie gekregen. Ik verzoek hem om rustigaan te doen, zodat hij kan herstellen. Ik werk met David nog de laatste doeken af en als alle doeken droog zijn brengen we die terug naar het kantoor van de social worker Rhene. Daarna ga ik naar de diesnt en gaan we bijtijds naar huis met Arthur die de auto van Joseph bestuurt. Jolanda, Mozes en hij zullen vanavond Debbie, een vriendin, ophalen. Zij arriveert uit Nederland op Entebbe.
Vandaag, 21-12-10, ga ik zelf met de taxi naar Bulamu toe. Ik hoop bij Rhene mijn e-mail te checken . Helaas heeft Joseph zijn modem-stick niet achtergelaten zoals afgesproken. Dat blijkt even later ook niet meer uit te maken, want na het opstarten crasht mijn laptop. Genade van God is het dat net ICT-4 All aanwezig is, die een groep kinderen van Bulamu computertraining geeft. Ik maak met Brad Strobel de afspraak dat ik graag mijn laptop door een collega van hem laat repareren. In ruil daarvoor doe ik graag wat PR voor het goede werk dat zij doen op mijn blog. Brad is brandweerman geweest in de USA, maar is in Kampala gaan wonen, waar hij 2 jongens heeft geadopteerd. Hij geeft aan dat je als Amerikaan en alleenstaande man alleen jongens mag adopteren. Hij is geen brandweerman in Oeganda geworden, omdat er nauwelijks of niet getraind wordt en er ook geen geld is voor goede wateraansluitingen en materiaal. Dat is dus niet werkbaar. Rhene bevestigt dat de brandweer vaak te laat is en dat de toerusting ontoereikend is. ICT 4 All doet wel heel veel goed werk. Het is een non-profit organisatie. ICT 4 All is opgericht na de oprichting van Second Life, die computertrainingen verzorgt en zichzelf bezigt met de verkoop van p.c.’s. ICT 4 All heeft zichzelf als doel gesteld om gehandicapten en weeskinderen op deze wijze selfsupporting te krijgen. Het geld wat dus binnenkomt met de handel wordt geïnvesteerd in de kansarmen van Oeganda. Sponsors met apparatuur, geld en mankracht zijn ook hier zeer welkom. Voor geïnteresseerden volgt dan hier nog de contactgegevens: ICT 4 All (Brad Strobel), URL: www.ict4all.ug , e-mail: info@ict4all.ug , P.O. Box 36610, tel.: 0751363536.
Vandaag is er geen lunch bij Esther. Het is mijn beurt om 150.000 Shilling te betalen voor de komende 3 dagen eten voor de gasten. Van Rhene heb ik gelukkig wat jackfruit gehad, dat een heerlijke tropische vrucht is. Ik ga met Esther en Joseph mee om boodschappen in Kampala. Tot mijn verrassing gaan we naar een meisjesopvanghuis. Twee meisjes worden net door hun moeder opgehaald voor de kerst. Eén meisje is blind, doofstom en 6 maanden zwanger. Ze is in de slums hier beneden aangerand. Ik heb het erg met haar te doen. Ik ga even bij haar zitten om haar te liefkozen en voor haar te bidden. Robinah leidt het opvangtehuis en is tevens social worker. Zij ontvangt ons heel gastvrij met een fles water en met een flesje frisdrank. Ik geef haar wat geld. De kamer hangt vol met tekeningen, waarin de meisjes hun gevoelens en kerstwensen hebben gelegd. Robinah noemt het een vorm van therapie. Ik geef aan dat ik het heel mooi vind en geef aan dat ik zelf creatieve therapie heb gevolgd en daar veel baat bij heb gehad. Robinah gaat even later mee Kampala in. Ik heb nog een kort gesprek met haar als Joseph, Esther en één van de kinderen om boodschappen zijn. We spreken af dat ik begin volgend jaar outreachend met haar ga werken in Kampala. Ze gaat presentjes maken en die zullen we dan aan de meisjes onder de straatkinderen geven. Na de 29e december, als ze zal ik haar bellen om een nadere afspraak te maken. Dan ga ik terug naar de guesthouse en de anderen gaan terug naar Bulamu voor een vergadering met Mattheus van der Steen. Hij is gisteren gearriveerd op Entebbe en zal op vrijdag weer vertrekken. Ik ga nog naar de markt met Christine om wat snacks & tijdens het eten komen David, Fred en Lawrence nog langs. Zij eten met ons mee en we bestellen nog een maaltijd voor hen. Eigenlijk komen ze ook om Debbie te ontmoeten en met Jolanda te praten. Als ik, na een douche te hebben genoten, de groep ontmoet hebben ze weer een maaltijd besteld. Dat is ook Oeganda. Ik voel me soms schuldig als ik ieders verhalen hoor met persoonlijke noden, maar zonder ‘nee’zeggen kom je er hier ook niet als je verblijf langer duurt. In ieder geval is het altijd zaak om dan zelf ook te kunnen ontvangen, want het recht van de sterkste geldt ook hier. Ik ervaar wel nog strijd tussen sociaal denken en leven van de genade van Jezus, die vrij is en vrij maakt.
23-12-10
Gisteren met Christine ontbeten. Heerlijk verse ananas bij het ontbijt. David komt niet opdagen, maar Henri is gelukkig weer aan de beterende hand. Ik zal hem later oop Bulamu ontmoeten voor het schilderproject. Ik reis met Christine naar Bulamu. Het laatste stukje doen we met de boda boda. Ik houd de paraplu erboven die ik van Samali, onze receptioniste, mocht lenen, want het regent pijpestelen. Af en toe moet ik wat bosjes ontwijken om de paraplu te sparen, maar daar slaag ik aardig in. Eénmaal aangekomen op Bulamu praat ik even met Rhene en lees een locale krant op haar kantoor. Dan ga ik maar alvast met een paar kinderen de banken in de kerk omzetten in tafelopstelling. De kinderen regelen ook nog een hogere tafel voor mij, want de bestaande is in gebruik voor een muziekrepetitie. Het schilderen is vandaag echt gezegend. Ik heb een selectie gemaakt van de 20 beste werken en ben eigenlijk bang om kinderen te moeten teleurstellen. Uiteindelijk houd ik echter nog 4 kleine doeken van de 20 over. God leert me meer en meer in geloof te durven stappen..heel liefdevol, stap voor stap, stukje bij beetje! Henri Luja komt precies op tijd om te helpen coachen, zodat ik het materiaal verder kan voorbereiden en kan klaarzetten. Het is gelukkig ook weer droog. Dank zij God…voor de gebedsverhoring. De kinderen maken werkelijk prachtige werken. Ik laat een paar kinderen hun werk opzetten met staafjes houtskool , die ik voor 200 UGX op de markt heb gekocht. Dat is echt voor niets en ook weer zo’n fijne zegening. De kinderen vinden het even vreemd, maar als ze zien dat het werkt is alles o.k. De meeste kunstenaars en kunstenaars in spé hier maken figuratief werk. Aan het eind van de middag zet ik dan zelf nog een abstract werk op naar werk van Marianne Naerebout om hun te laten zien dat het ook zo kan. Ik ervaar ook dat de Heilige Geest me dit moment geeft. Verder help ik de kinderen vooral met leren kleuren mengen, vlakverdeling, perspectief en verhoudingen. Soms help ik hem om wat losser, speelser te worden, zoals ik dat zelf heb moeten leren. Meestal gaat dit één op één.
’s Avonds hebben we een dienst o.l.v. Mattheus van der Steen. Na diverse prachtige getuigenissen van de kinderen getuigt hij van de wonderen, die God als voorziener de laatste tijd in zijn leven heeft gedaan. Als wij denken tekort te hebben terwijl we goede werken doen voor de weduwen en wezen, zal God voorzien. We moeten gewoon op hem blijven vertrouwen en hij zal dingen vermenigvuldigen als dat nodig is, zodat er genoeg is voor iedereen. Mattheus heeft dit al diverse keren meegemaakt. Hij spreekt in de Geest dat 2011 een heel goed jaar zal worden voor Bulamu. Het is een droom van hem om met een Bulamuteam rond te gaan trekken door Afrika om te zingen met een koor en zieken de handen op te leggen. Hij wijst ons op onze autoriteit in Jezus Christus. Deze avond wordt dit ook gedaan. We worden naar voren geroepen om voor de leiders van Bulamu te bidden en de zieken te zalven en de handen op te leggen. Dit doen we nadat we de Heilige Geest in gebed en zang hebben aanbeden en nadat we voor onze persoonlijke genezing hebben gebeden. Het wordt een hele zegenrijke, krachtige avond met deze gezalfde van de Heer.
We sluiten de avond gezamenlijk met Henri Luja af met een diner van frites met rundvlees en frites met kip in de guesthouse. Mozes krijgt een i-pod van Jolanda en Arthur en is als een kind zo blij. Christine vertelt dat haar eerste gift voor Bulamu ook binnen is. Hallelujah..Amen!
Vanmorgen vragen zij mij of ik Henri Luja wat kan sponsoren voor het schilderproject, omdat hij toch 3 dagen per week op Bulamu is. Dat lijkt mij alleszins redelijk, want ik hoop echt dat hij self-supporting wordt en zo een voorbeeld is voor de andere jongens die straks afstuderen. Henri is erg oprecht naar God en een harde werker en ik geloof dat het hem gaat lukken. Als er regelmatig gasten werk van hem kopen moet het helemaal goed komen. Ik heb hen wel aangegeven dat ik eerst zelf tijd nodig had om te weten waar ik zelf sta en waar we samen staan. Morgen zal ik het met Henri bespreken als hij weer op Bulamu is. Verder vandaag mijn laptop weer teruggekregen en gelukkig zijn er geen bestanden verloren gegaan. Ik breng wat tijd door met Rhene en we spreken af dat ik de sleutel van haar kantoor meeneem tot ze terug is op 6 januari. Als ik er niet ben kan ik de sleutel aan Isaac, één van de kinderen, geven.

Afscheid van Judith en Leny

Zaterdag 18-12-10 Afscheid van Judith en haar moeder

Gisteren een vreemde dag met veel geestelijke strijd gehad. De dag begint heerlijk met het ontbijt en 'avondmaal' zoals gebruikelijk. Eénmaal op Bulamu ga ik met Henri Luja aan de slag om de andere frames te met linnen te bespannen. We maken nog 10 kleine en 2 grote doeken. We doen dat op de stoep achter het huis van auntie Esther. Daarna gebruiken we de lunch. Ik ga dan naar mijn rugzak kijken en kan mijn mobiele telefoon van thuis niet meer vinden. Ik besluit om met Henri te gaan kijken in de guesthouse en Judith adviseert me om Joseph te bellen. Dat doen we dan, en eigenlijk heb ik het even helemaal gehad met aanvallen op het gebied van geld of materie. Ik merk dat ik ook tijd nodig heb om weer meer tot mezelf te komen, om alle indrukken en emoties te kunnen laten bezinken. Het mobieltje ligt inderdaad in de guesthouse in de koffer en ik was gewoon vergeten dat ik hem uit mijn rugzak had gehaald die morgen. Enfin, ik heb dan toch nog een goed gesprek met Henri over relaties en hun cultuur en we drinken samen wat flesjes fris. Ik heb flink strijd tussen mijn ratio en mijn emoties. In die emoties zou ik heel gemakkelijk op kunnen gaan, maar ik weet dat ik toch vooral wijs moet zijn. Ik besef ook dat ik straks weer naar Nederland ga en vraag mezelf af hoe ik al deze nieuwe ervaringen en vriendschappen thuis in mijn leven kan integreren. Ook ben ik mezelf bewust dat ik de warmte van hier en het fysieke contact heel erg ga missen. Er komen wat tranen en ik laat het maar zo, want het lucht ook wel even op. Henri gaat 's avonds weer naar huis voor het weekend en dan komen weldra Judith, haar moeder en Christine weer terug met David en zijn vriend en eten we samen nog patatjes met kip. Het is de laatste avond van Judith en haar moeder, want morgen gaan ze naar huis. Ik zal hen erg missen. De avond is wel erg gezellig met fijne gesprekken en nog 2 potjes poolen voor mij. David en zijn vriend hebben weer een kamer op de guesthouse voor de nacht, dus kunnen we zo nog even verder afscheid nemen met ontbijt hier en een bezoek aan Bulamu.

Vanmorgen dus een heerlijk fruitontbijt en daar was ik nu net aan toe. God is goed! Heerlijk om zo op te staan met David en Fred erbij..heel gezellig. Met zoveel vitaminen kan ik wel weer een anderhalf uur wandelen naar Bulamu en David wil wel met me mee lopen. Ik geniet echt van de prachtige groene omgeving en van de dorpjes waar we doorheen lopen, waar de mensen ons enthousiast begroeten. Vandaag maak ik veel foto's. ..ook van gedetineerden die op het platteland werken en van de kinderen die water putten uit een welletje. David stelt namelijk voor om daar even te gaan kijken. Ik put zelf ook maar een paar jerrycans water. Ik voel me erg gelukkig in deze omgeving en in het gezelschap van David. Het is wel erg warm, dus dat wordt even uitdampen als we aankomen op Bulamu en veel drinken. Er is helaas geen internetverbinding en geen electriciteit, maar dat is regelmatig zo hier. Op goede dagen wordt er dus veel gedaan en op slechte dagen dus niets…Dat is ook Afrika. Dan bereid ik mijn blog gewoon verder voor, door het in Word te tikken en ga morgen gewoon weer naar een internetcafé, waar ook laptops zijn toegestaan.

Donderdag 16 december 2010 Een verslag van de laatste dagen op Bulamu en omgeving

Donderdag 16 december 2010 – Een verslag van de laatste dagen op Bulamu en omgeving.

Gisteren met Joseph meegereden vanaf Bulamu Village naar Kampala. Daar ontmoeten we Henri Luja bij de African Art Gallery om het linnen en de frames op te halen voor onze schilderijen. Daar gaan we om, nadat we nog het kleine meisje met malaria bezocht hebben, die we vorige week met haar moeder naar het ziekenhuis hadden gebracht. Ze heeft een infuus en nog koorts. Ik vraag of ik met haar mag bidden en haar ouders vinden het goed. In de Galerie verlopen de zaken voorspoedig, dus gaan we daarna meteen door met uncle Joseph en aunt Esther naar de shoppingmall. Daar komen we Jurjanne van Kaya Foundations tegen en Joseph stemt met haar de financiële noden af m.b.t. Bulamu, want zij zijn de locale hoofdverantwoordelijken. Bij de shoppingmall tref je hoofdzakelijk blanken aan, die daar ook op de terrassen hun sociale contacten onderhouden. Joseph doet dit ook en tracteert Esther en aantal kinderen van Bulamu en mij op frites en kip. Het smaakt heerlijk en is even een aangename afwisseling op ons verblijf op Bulamu..alhoewel de kookkunsten van Esther voortreffelijk zijn. Daarna gaan we met de auto naar de garage en dat neemt zo'n 3 uur in beslag, want we moeten op onze beurt wachten. Ik benut de tijd om met Eddy te praten, die ons vorige week naar Kampiringisa heeft gebracht en blijkbaar ook in deze garage werkt en ik ga met Esther naar de markt om groenten en fruit. Ik voel me daarna wat slap en grieperig en ga nog een half uurtje op de achterbank van de bus liggen. Ik laat me daarna gelijk afzetten in D's guesthouse en neem een potje thee met een citroen. Ik drink dat leeg, neem een paracetamol in en ga vroeg slapen. De volgende morgen voel ik me al een stuk beter. Ik ga dan weer met Henri Luja verder aan het schilderproject. De 'social worker' Rene vraagt ons om na afloop de spullen beter op te ruimen als we die terugzetten op haar kantoor, want dat is de laatste keer blijkbaar niet helemaal goed gegaan. Het schilderen zelf gaat weer voorspoedig..De kinderen hebben veel werklust, discipline en zitten boordevol goede ideeën. Henri maakt alleen wat extra mengkleuren aan en geeft wat adviezen m.b.t. kleurnuances. De kinderen zijn heel creatief en zitten boordevol goede ideeën. Eerder deze week spreken we met Joseph af dat we op maandag, woensdag en vrijdag een hele dag met de kinderen gaan schilderen. We komen tot deze afspraak, omdat maandag er geen sleutel is van het kantoor van de 'social worker', omdat Joseph die heeft meegenomen. We kunnen die dag dus niets doen. Henri heeft aangegeven dat hij dat verloren tijd vindt, omdat hij ook in zijn studio moet schilderen of ander werk erbij moet gaan doen om de huur van zijn studio (25 Euro) te kunnen betalen. Anders zet zijn huurbaas hem eruit. Maandagavond na de dienst heeft hij alle betrokken kinderen bij elkaar getrommeld om van onze plannen te vertellen. De vraag rijst bij diverse kinderen of ze dan naar dansles of naar schilderles moeten komen, omdat dit gelijktijdig plaatsvindt. We adviseren de kinderen om dat bij de Heer in gebed te brengen en dat ze dan gewoon doen wat ze op hun hart hebben. Daar zijn ze mee akkoord.

Na de schilderdag op woensdag, maak ik alvast met Henri Luja 10 frames gereed. Henri spant het linnen op en ik zet het vast met het nietpistool. Als we éénmaal de slag te pakken hebben, willen we de andere 10 ook nog wel doen, maar het kantoor van Rene zit op slot. We zullen dus vrijdagmorgen de andere 10 doen en daarna met de kinderen gaan schilderen, want Henri zal morgen weer verder voor opdrachten voor onze vrienden uit Nederland gaan werken.

's Avonds weer terug in het hotel is het heel gezellig met een groep jongeren van Bulamu en onze Nederlandse vrienden. Er wordt fijne muziek gedraaid en we eten met de hele groep nog frites met kip en drinken frisdrank. Een groot deel van de groep gaat namelijk morgen 3 dagen naar Jinja, waar ze op een Christelijke conferentie zullen spreken. We zijn al echt een hechte club..een eenheid om elkaar op te bouwen en te ondersteunen en we doen ook regelmatig 'avondmaal' samen. Sommige jongens blijven ook in de guesthouse, dus regelen we een kamer voor hun, omdat het te laat is om nog naar huis te gaan. Ik ben goed bevriend geraakt met David en ik ben vandaag met hem na het ontbijt naar Bulamu gelopen. Dat is een prachtige wandeling van anderhalf uur. Ik heb mooie plaatjes van de omgeving geschoten en geniet me volle teugen van de omgeving en de aanwezigheid van David, die erg zorgzaam voor me is. Overal hoor je 'Mezungu', wat blanke betekent…soms zie ik meewarige blikken, maar vaak hoor ik een hartelijke groet!

10-12-12 Schilderen met HenriLuja en de kinderen van Bulamu

's Morgens om een uur of elf de tekenspullen en het papier in de samenkomstruimte gezet.De kinderen komen er dan al gauw bij en gaan enthousiast aan de slag. Ik heb hen gevraagd om met leuke ideeën te komen voor de slaapkamers en voor de kantoren. Ik hoef weinig te coachen, dus kunnen Henri Luja en ik al aan het eind van de morgen bakjes acrylverf en de kwasten neerzetten. We doen wat water in lege flesjes en gaan aan de slag. Er worden werkelijk prachtige schilderijen op papier gemaakt. Ik zie een leeuw voorbij komen, abstract werk en ook een krijger met een schild.Henri en ik coachen eigenlijk alleen wat met het mengen van de verf bij sommige kinderen. Verder worden we ondersteund door Christine, Judith en haar moeder, die ook de kinderen ondersteunen. Het is moeilijk om de kinderen rond 16.00 uur te laten stoppen, want ze zijn zeer gedreven. Lukt uiteindelijk toch, want we moeten wel stoppen voor de dagelijkse dienst. Volgende week maandag zullen we ook weer verder gaan. Het was een zeer geslaagde middag...wordt vervolgd!

Verslag Oegandareis vanaf 6 december

Maandag 6 december met Henri Luja naar Kampala geweest. Het is een hele ervaring om in de hectiek van het verkeer te zijn; eerst op de ‘boda boda’ (brommertaxi) en daarna met de gewone taxibus. De bodaboda gaat natuurlijk veel sneller dan de taxibus, want zowel op de taxistandplaatsen als in het verkeer is het erg druk. Het doet me terugdenken aan het reizen in Bombay en Madrad. Wel is het een uitstekend middel om kennis te maken met de locale bevolking en hun cultuur. Henri is echt een uitstekende gids en tolk. Hij belt voor me met Daudi Karungi, een locale kunstenaar, die ik ken via facebook. Even later komen we dan aan bij de African Art Gallery, waar Daudi werkt en bekijken samen de expositie. De werken zijn kleurrijk. Er hangen abstracte en semi-abstracte schilderijen. Ook zie ik werken met veel Afrikaanse symboliek. Een collega van Daudi verwijst ons door naar Sadolin paints voor de verf en daar zullen we dan naar toegaan, nadat we genoten hebben van een heerlijke lunch: een steak met champignons. We bestellen de primaire kleuren: rood, geel, blauw en extra wit en zwart om te mengen en andere kleurtonen te maken. We kunnen de verf aanstaande woensdag om 14:00 uur ophalen. Bij de collega van Daudi besluiten we onze houten frames voor de schilderijen te laten maken en linnen te bestellen. We zullen het doek zelf opspannen en gronden. We zullen beginnen met 20 schilderijen van 35 x 50 cm en 2 schilderijen van 70 x 100cm. Bij een bestelling van 40 schilderijen wordt de bestelling ook aan huis geleverd, maar we besluiten om toch maar de helft te doen, omdat Henri Luja niet verwacht dat alle kinderen het hele traject mee blijven doen.; ‘only the serious ones,’zoals hij het formuleert. We bellen Joseph en hij is bereid om de volgende week dinsdag de bestelling af te halen, want dan zijn de frames gereed. De man wil wel dan woensdag een aanbetaling van 150.000 UGS (50 Euro) van ons ontvangen. We spreken af dat we dan morgen terug zullen gaan naar Kampala om om teken-en schilderpapier, een nietpistool, houtskool en potloden te gaan. Dan zullen we ook de aanbetaling doen. De samenwerking met Henri loopt echt gesmeerd en ik vind het ook fiijn om tijd met hem door te brengen. Henri vertelt me in de taxibus dat dit wederzijds is en dat hij al een klik ervoer bij de kennismaking via de e-mail. Ook is hij zich sterk bewust dat hij zijn opleidingskansen aan God en aan Bulamu te danken heeft en wil zich daarom graag inzetten voor het schilderproject. Om 19:00 uur zijn we dan terug in de ‘guesthouse’ en evalueren de dag onder het genot van een frisdrank en een bord frites met rundvlees, dat we samen delen.

Woensdag pikt Henri Luja me rond 11:30 uur op bij de guesthouse. Hij moet nog eten. Ik bied hem een lunch aanen neem zelf nog een kop koffie. Daarna gaan we dan inderdaad om de andere benodigdheden, zoals afgesproken. Henri Luja weet precies waar we moeten zijn. De drukkerijen en papierleveranciers zitten allemaal bij elkaar in één straat, dus we zijn er halverwege de middag uit. Dan gaan we naar Bulamu om de spullen af te leveren en te eten. Ook kan ik dan mijn laptopkabel en mijn reisdagboek ophalen, die ik heb laten liggen op het kantoor van Joseph. We communiceren ook onze plannen om van de week te gaan schetsen met de kinderen en op papier te gaan schilderen. Vrijdagmorgen zullen we de spullen klaarzetten in de samenkomstruimte en rond de middag gaan schetsen en schilderen op papier. Volgende week dinsdag kunnen we de frames en het doek ophalen en zullen dan het doek opspannen en gronden.

8-12-10:

Naar kampala geweest met Joseph, die ook nog een aantal boodschappen moet doen. Joseph wordt onderweg aangehouden door de verkeerspolitie. Zijn kentekenbewijs is verlopen, maar na aanhoudend gebed mogen we toch zonder boete doorrijden. We brengen eerst een vrouw met haar kindje naar het ziekenhuis. Zij woont in de buurt van Bulamu. Daarna gaan we naar een internetcafé in de shoppingmall. Het lukt helaas niet om met mijn laptop op internet te komen om mijn blog bij te werken of mijn mail te lezen. We lunchen nog in de shoppingmall en doen nog wat andere boodschappen daar. Daarna halen we de verf op. Ik krijg nog 5 Euro korting omdat het voor liefdadigheid is. Vervolgens gaan we nog om een nieuw kenteken en een nieuwe pan voor Joseph en dan gaan we terug naar Bulamu.  Esther maakt dan nog lekkere frites met pannekoeken met bruine bonen en koolsalade voor ons. Het smaakt heerlijk. Ik krijg een massage van de rug en de nek van de kinderen en we knuffelen wat. Dan terug naar D’s Guesthouse. We drinken een wijntje en gaan voldaan slapen.

9-12-10:

Vandaag naar Kampiringisa geweest met Nathalie. Taxichauffeur Eddy heeft ons naar het huis van Nathalie gebracht. Van daaruit rijden we met de auto naar Kampiringisa. Dat is een jeugdgevangenis. Veel kinderen hebben niets misdaan of hebben gehandeld uit noodweer, vertelt Nathalie. Alle kinderen komen met een soort standaardbrief binnen, waarin staat dat ze onhandelbaar zijn en slechte schoolprestaties leveren. In feite zijn de kinderen zwaar verwaarloosd achtergelaten. De meeste kinderen zijn straatkinderen. Sommigen zijn zelf naar Kampiringisa gekomen en anderen zijn kinderen van rondtrekkende Nomaden. De overheid zwijgt dit dood. De situatie is erbarmerlijk.  De gebouwen zijn zwaar verouderd en vies. Ik begrijp van Nathalie dat sommige ruimten nog vol urine en ontlasting lagen, toen ze hier 3 jaar geleden aankwam. Zo bekeken is de situatie dus heel erg verbeterd…Dit allemaal dankzij de inzet van Nathalie en haar man Werner. Op Kampiringisa krijgen we een rondleiding door de verschillende barakken: de eetzaal, de slaapzalen, de zieken buiten op de binnenplaats, de ruimte van de 2 aanwezige sociaal werkers en een soort aanbiddingsruimte. Eigenlijk doen de kinderen alles zelf o.l.v. Nathalie en dat is ook de enige weg om te overleven. Dat geeft persepctief op scholing en een toekomst buiten Kampiringisa. Ik maak veel foto’s, omdat ze meer zeggen dan woorden en bid voor de zieken en praat met hen. Daarna hebben we nog een korte aanbiddingsdienst met een introductie van Nathalie en onszelf. Lawrence, één van de studenten, die tot januari 2010  ook op Bulamu heeft gewoond geeft ook zijn getuigenis. Hij studeert nu rechten en kan dus geuigen van perspectief op een nieuw leven! Ik beloof dat ik zal proberen ook voor hen hulp te krijgen van sponsors door een verhaal te publiceren op internet met wat foto’s. Nathalie vertelt tenslotte nog dat volgende week donderdag de vrouw van de ambassadeur voor België in Oeganda aan Kampiringisa een bezoek zal brengen. Ik bid en hoop dat er dan ook scholingsmgelijkheid geboden zal worden aan de 20 kinderen, die dit momenteel nog niet hebben. Na afloop tracteert Nathalie op een vleesspies en gebakken banaan. Ze vertelt ons dat dit haar enige verzetje is, want ze werkt elke dag aan dit project. De zieke die ook met ons meerijdt omdat wij hem naar het ziekenhuis brengen  boft dus ook. Wij gaan met hem mee om hem te laten opnemen voor een operatie aan een zwaar ontstoken onderbeen en we gaan  nog een ander kind bezoeken dat net geopereerd is. Op Kampiringisa was wel een verpleegster die goede verzorging biedt aan de kinderen, maar de ontsteking was te ernstig. Het ziekenhuis vraagt wel om begeleiding van Nathalie bij het verzorgen van de patiënt. Zij geeft hier dan iemand geld voor, want het ontbreekt haar echt aan tijd om dit zelf te doen. Wel bemoedigt ze de kinderen met een warm woord en geeft hun nog wat lekkers te eten en een pakje sap voor later. Daarna gaan we terug naar haar huis en praten nog wat na met haar man op het terras van hun huis. Al gauw staat Eddy weer voor de deur om ons op te halen en ons naar Bulamu terug te brengen. Ik ga ook mee naar Bulamu om de dienst bij te wonen en een hapje te eten bij Esther. Daarna gaan we weer terug naar de guesthouse. Ik neem een frisse douche met koud water en kruip gauw onder de warme dekens.

foto's reis & Bulamu en omgeving

2-12-10 Bijna vertrokken naar Oeganda

Net om 10:30 uur met de taxi van Christine's huis naar station Berchem gebracht. De kennissen vna Christine moesten door vertraging in het verkeer door de sneeuwval verstek laten gaan. We hebben nu de trein van 10:51 uur naar Brussel, maar die heeft 16 minuten vertraging. Uiteindelijk vertrekken we om 11:46 uur dan weer  uit Brussel-Noord en komen om 12:00 uur op Zaventem aan. Op de luchthaven is het nog een uurtje wachten totdat we kunnen inchecken en gelukkig loopt alles uiteindelijk voorspoedig. Het is wel even inchecken als ik eigenlijk geen 30 kg mag meenemen in de koffer, maar gelukkig krijg ik te horen dat Egyptair het wel goedkeurt als ik de laptop als appart stuk handbagage meegeef. Ook laat ik die laptop vervolgens bij de check van de handbagage en het fouilleren staan. Gelukkig kom ik daar nog net op tijd, vlak voor de boarding achter en ren even gauw terug om te informeren of deze daar nog stond. De beveiligingsbeambte had deze gelukkig voor me appart gezet.Dan is het ook heel fijn om met z'n tweeën te zijn, zodat iemand bij de andere bagage kan blijven, waarvoor dank...ook aan de Schepper die ons beschermt. Om 20:50 uur landen we in Caïro en daar drinken we wat en Christine laat de foto van haar paspoort kopiëren voor het geval dat nodig mocht zijn voor ons visum. Als ik een uurtje verder in het vliegtuig naar Entebbe kennismaak met Pierre uit Amsterdam, begrijp ik dat we geen pasfoto's nodig zullen hebben voor ons visum. Pierre zit rechts naast mij en gaat op familiebezoek in Oeganda. Hij kan ons dus zeker goed inlichten over de formaliteiten en procedures en het is een erg prettige vertoeven met hem in het vliegtuig, want hij is erg inlevend en attent om ons te helpen met het wegzetten en aangeven van onze handbagage. Hij vertelt me verder logistiek te studeren in Den Haag en dat het helaas moeilijk is om een werkvisum voor Oeganda te verkrijgen. Hij heeft nl. niet de Oegandese nationaliteit. Eenmaal op Entebbe worden we warm onthaald door Teddy en Ruth met een bos rozen voor Christine en een mooie kerstslinger met groene sterretjes voor mij. Een vriend van Teddy rijdt ons dan in een uurtje van Entebbe naar Kampala, waar Teddy woont. Eigenlijk is het een studio met een rood stalen duur met links daarnaast een raam. De binnenmuren zijn geel geschilderd en boven het raam en de deur zitten sierlijk gevormde luchtroosters. In de studio staan 2 kleine open kastjes met schragen; één kastje met servies en 1 kastje met toiletartikelen en een t.v.Verder staan onze koffers er dan nog en een groot houten ledikant met een klamboe. Hierin mochten Christine en ik vannacht geslapen tot pakweg 9 uur. We zijn werkelijk heel gastvrij ontvangen met flessen water en mangosap. Ruth maakt vanmorgen een heerlijk ontbijt voor ons: Irish potatoes met Buga (een soort spinazie met wortelschijfjes) Als dessert krijgen we nog heerlijke verse ananas en watermeloen. De studio's zitten 4 aan 4 tegenoverelkaar aan een steegje en aan het begin ervan zit een hek. Het is een soort 'court'. Aan het eind zitten de wc's en de douche met een wasplaats een de waslijnen. De eenvoud van het leven hier doet me terugdenken aan het vroegere leven van mijn opa en oma op de boerderij en ik voel mezelf hier dan ook snel thuis. Na het eten gaan we naar de stad om geld te wisselen op één van de wisselkantoren, naar de bank voor Christine en nog even kijken in de 'shoppingmall' voor de mezungho (blanken) We drinken nog een kopje koffie en zullen dan teruggaan, want Joseph komt mij straks ophalen om mij alvast naar D's Guesthouse te brengen aan de Bomboroad, net buiten Kampala. Joseph komt mij inderdaad rond 17:00 uur ophalen en heeft een aantal kinderen meegenomen en dat is dus een mooie ontmoeting voor mij en een hartelijk weerzien voor Christine.
Inmiddels 4 december..Wel goed geslapen, maar het is inderdaad 's nachts wel luidruchtig in de guesthouse, omdat er nog heel lang muziek wordt gedraaid bij het restaurant.Christine had dit al aangegeven en verblijft daarom bij een vriendin in Kampala. Christine heeft ook een flinke kou te pakken en wil hier eerst in alle rust van herstellen en een beetje ervaren hoe de locale mensen leven, voordat ze naar Bulamu gaat.We zullen elkaar later ook weerzien in Kampala, want dat hadden we thuis zo afgesproken.  Het personeel in D's guesthouse is ook heel gastvrij. Een welkom hier is echt een warm bad. Na een goede, maar lichte slaap wordt ik door Joseph met de auto opgehaald om naar Bulamu te gaan. Hij heeft namelijk net nieuwe gasten opghaald en zij gaan ook  mee naar Bulamu Village. Het klikt meteen en het is ook gelijk een warme ontmoeting met een omhelzing, zoals er nog heel veel warme omhelzingen zullen volgen, want dat is gebruikelijk in deze cultuur. Ik geniet er met volle teugen van en voel me ook echt helemaal thuis hier.
Bulamu is dus ook een warm bad...ontvangst bij tante Esther met koffie, thee en vers fruit. Zij zorgt voor de weeskinderen en voedt ze op. Bij toebeurt zijn de kinderen het wasgoed aan het strijken en tante zelf is druk aan het koken. We mogen ook meeéten en krijgen heerlijke rijst met vlees en koolsalade. Het smaakt heerlijk en is echt heel gezellig met zo'n grote groep. 's Middags arriveert Henri Luja op Bulamu en we maken dan een tour langs de verschillende slaapkamers van de huisjes op Bulamu en langs de kantoortjes om een beeldvorming te krijgen van de wensen m.b.t. de schilderijen; de wensen en de mogelijkheden.
We spreken af om een soort fresco te maken in één van de huisjes en verder ook veel schilderingen op doek voor de slaapkamers en de kantoren. Henri Luja en ik zullen ons concentreren op de muurschildering als we de kinderen op gang gebracht hebben met schilderen en als er niet meer veel coaching nodig is. Het is een flinke groep kinderen , dus hulp van de andere vrijwilligers is zeker ook welkom. Ik vertel Henri-Luja wel dat we ook niet te ambitieus moeten zijn, omdat het ook wel leuk is om werk af te maken en dan moeten we toch ook even afwachten hoe het uiteindelijk loopt. Maandag zullen we offertes opvragen bij de diverse winkels met schilderbenodigdheden en dan de beste deal accepteren. Henri-Luja ziet wat op tegen de afstanden tussen de diverse winkels, maar we kunnen een brommertaxi nemen en dat vertel ik hem ook.
We kunnen geen rolmaat vinden, dus spreken we af dat we elkaar zondag weer op Bulamu ontmoeten om de muren te meten. Om 18:00 uur is er een kerkdienst tot ongeveer 21:30 uur en dat is ook een heerlijk swingende ervaring met veel geknuffel voor en na de dienst en een krachtig woord over genade en genadegaven van Mozes, de priester. Ook heb ik even met David gesproken, één van de adoptiekinderen van Christine, en ik begrijp dat hij het heel goed maakt. Wel zegt hij dat hij Christine erg mist. Inmiddels heb ik Christine ook even gesproken en ze zegt me dat het al wat beter met haar gaat en dat ze morgen probeert om op Bulamu te komen. Ik beloof David dat ik voor haar bid en zeg hem dat ze snel bij ons zal zijn.
Na de dienst brengt Joseph ons terug naar D's guesthouse en we eten daar nog om 22:00 uur frites en frites met kip voor Mozes en frites met rundvlees voor mij en praten nog wat na over deze prachtige dag op Bulamu. Dan gaan we maar gauw douchen en slapen want morgen om 7:15 uur zitten we weer aan het ontbijt en worden we om 8 uur weer opgrhaald door Joseph.
Vandaag, zondag 5 december, inderdaad vroeg bij mijn vrienden voor de kamer gezamenlijk ontbeten en dan met Joseph mee om boodschappen op de markt. Ik heb mooi de tijd benut om leuke plaatjes te schieten daar en daarna gaan we naar de aanbiddingsdienst op Bulamu. Het voelt echt als een thuiskomen en van een vrouw achter me krijg ik nog even haar baby aangereikt, waar ik dan later in aanbdding meer mee sta te dansen en te zingen. Wat een zegen zeg!
Dan is het nu de hoogste tijd om nog wat foto's te publiceren en dan als de wiedeweerga Christine te bellen, want ik heb toch wel de hoop dat ze met Joseph mee kan rijden, die nu met een paar kinderen naar een feest is. Ik ben hem ook erg dankbaar dat ik even zijn kantoor met internetverbinding mocht leden om het thuisfront in te lichten. Ik hoop dat ik jullie een plezier kan doen met mijn relaas en dat Schiphol guaw weer opengesteld kan worden voor het vliegverkeer. Ik hoorde nl. gisteren van de andere vrijwilligers dat Schiphol afgesloten is. Zij waren dus net op tijd vertrokken!

Treinreis naar 'de Middenstaasie' Antwerpen

Op dinsdagmorgen reis ik door een wit besneeuwd Walchers en Zuid-Bevelands landschap richting Roosendaal. Het is dus iets witter geworden dan op het schilderij  naar Witte Streep van Wahili Kandinsky.
Wat een zegen ook dat ik 8 kg handbagage mee mag nemen via World Ticket Center, dus ik ben gezegend met 3 kg extra dan vaak normaliter het geval is. Dan kan de laptop dus toch nog net mee!
Helaas een trein te vroeg ingestapt bij het overstappen en zo sta ik na een minuut of twintig reizen op station Dordrecht te wachten op de eerstvolgende internationale trein naar Antwerpen, die een geplande vertraging heeft van 40 minuten. Dat zou dan nog 50 minuten wachten worden in de vrieskou, maar ik laat mezelf niet kennen en neem de gelegenheid te baat om mijn ervaringen in mijn dagboek te schrijven onder het genot van een cappucino en een worstenbroodje. Ik wil namelijk niet onnodig sjouwen met die koffer van 30 kg, want dat is op de trappen maar net te doen. Ik zal mezelf wel verzekeren om straks in de goede trein te stappen. Het avontuur is begonnen! Een winterzonnetje komt tevoorschijn en vanwege de gevoelstemperatuur bedenk ik dat het woord voor trein in het Luganda  'egggaali y omukka' is. Het woord vertraging ben ik niet tegengekomen. Na 20 minuten vertrekt de trein dan toch gelukkig en om 13:45 uur arriveer ik dan op de Middenstaasie in Antwerpen. Daar op het buro voor Internationale Tickets lekker bij de verwarming Christine gebeld, die niet reageert op mijn sms-jes. Ze is net in de buurt een broodje aan het eten en later zal ook blijken dat ze de sms-jes helemaal niet ontvangen heeft. Ook blijkt dat zij wel persoonlijke aanvechtingen heeft momenteel, dus bidden we samen en het geeft mij alleen maar meer bevestiging dat God ons roept om juist wel te gaan en ik weet zeker dat Hij Zijn belofte gestand zal doen. Al wachtend wordt dat ook weer bevestigd in het spannende boek 'Durf te dromen' van Mattheüs van der Steen. Hij schrijft op bladzijde 38 van dit boek heel treffend: 'Stop met het likken van je wonden, omarm het verleden en ren naar de Vader die je toekomst geeft en durf weer te geloven. Rise up and shine! Playtime is over! Dat houden we erin! Dat geeft ruimte om te dromen en dromen werkelijkheid te maken. Zo is ook Bulamu Village realiteit geworden en Touch Reach and Impact the Nations (TRIN) om o.m. op te komen voor de weeskinderen.
God zegent hen die de weduwen en wezen steunen, want het staat meerdere malen in Zijn Woord. En Zijn woord is Ja en Amen en keert nooit ledig weder! We hebben de dag en de reis beklonken met een excellent glas Kiddush wijn en een heerlijk ei à la Christine.

Schilderij 'een aai over de bol en een schop onder de kont in het goede evenwicht is de beste opvoeding' voor burgemeester Wim Dijkstra

Sorry..toch omschakelen..helemaal de foto vergeten in te voegen bij mijn vorige bericht! Excuses!

Om in de stemming te komen voor het schilderwerk nog even een schilderij naar 'Weissen Strich' van Kandinsky in de woonkamer opgehangen. Met deze temperatuur word je bijna een witte streep, maar de kleuren zijn gelukkig ook helder, net zoals de dag en de nacht momenteel. Ik ben toch blij om al gauw naar een graadje of 25 te gaan. Het zat toch wel even tegen met de bagage, want de koffer is echt 30 kg, dus echt aan z'n max voor Entebbe. Ik had die bagagevrijstelling voor deze bestemming dan ook volledig nodig. De laptop kan helaas echt niet meer mee, want mijn handbagage is nu al 5 kg en er valt  niets meer te verdelen.
Tjaa..en die schilderspullen wil ik toch echt meenemen, want daar gaan we voor! Nietpistool is zwaar, maar is daar blijkbaar niet aan te komen, dus nemen we die toch maar mee, want ik krijg geen mailtje terug dat het niet nodig is. Misschien de volgende keer toch maar businessclass boeken, maar goed...ik hoop dat ik op Bulamu Village de p.c. van Joseph eens mag lenen om te bloggen naar Nederland. Ik kan er wel zachtjesaan aan wennen dat de dingen wel vaker anders zullen gaan dan dat ik verwacht en dat het dus regelmatig omschakelen zal zijn..Dat is wel gunstig voor de creativiteit las ik nog vanmorgen in 'Grenzeloze creativiteit en inspiratie'' van Nita Leland. Leuk boek om je tot creativiteit te stimuleren en leuke ideeën op te doen voor schilderen. Ik ga zo nog maar een poosje mee verder, want het is één van de laatste gelegenheden voor ik vertrek. De hond is net opgehaald, morgen nog een beetje de laatste dingen en dan op naar Antwerpen.
Wel leuk om daar nog even af te sluiten..een beetje Bourgondisch, maar ook dat zal de creativiteit niet schaden. Voor de gevoelstemperatuur verder nog een foto van een collage die ik heb gemaakt voor vertrekkend burgeneester Wim Dijkstra. Ik heb die afgelopen vrijdag op de afscheidsreceptie  aan hem overhandigd! Dit naar zijn quote: 'Een aai over de bol en een schop onder de kont, in het goede evenwicht, is de beste opvoeding.' Ik ben blij dat hij zich heeft ingezet voor het Middengebied, want ik loop inmiddels een stuk prettig met mijn hond door de wijk dan pakweg anderhalf jaar geleden! Ik heb toen op een kennismakingsavond voor nieuwe bewoners ook aangegeven dat er wel iets moest gebeuren, omdat er een dode viel. Bidden, adequaat optreden en sociaal werk helpen echt als je volhardt! Dat neem ik mee en het weegt niets...maakt het hart zelfs lichter!

Bedankt! ('Webale')

Nog een paar dagen en dan zal ik naar Christine gaan in België om samen met haar naar Oeganda te reizen.
Ik had al wat speelgoed/pennen, pennen, potloden en gums gekocht om niet met lege handen aan te komen en was gisteren zeer verheugd om te zien op mijn afschriften dat er nog wat donaties binnen zijn gekomen.

Dat komt zeer goed uit want schilderen is een dure hobby en met zoveel enthousiaste kunstenaars en kunstenaars in de dop hebben we best veel nodig. Via deze weg wil ik een ieder die gedoneerd en/of gebeden heeft voor het schilderproject met de weeskinderen van Bulamu Village bij Kampala hartelijk danken voor die bijdrage. God is goed! Ik ben alvast naar de Praxis geweest om afdekzeil, een paar kleine potjes goudverf en nachtblauw en goede kwasten voor Henri Luja. Hij zit op een kunstacademie in Kampala en doet het heel goed. In België bij vrienden  heb ik diverse werken van hem gezien die echt heel warm en kleurrijk zijn. Hij gaat me ook helpen met schilderen en de voorbereidingen daartoe. Zo vroeg hij me ook om een nietpistool met nietjes, een kleurenwaaier en goede kwasten, want daar is blijkbaar niet zo éénvoudig aan te komen in Kampala. Door de contacten met vrienden hier, een paar vrijwilligers die ook daar zullen zijn als ik er ben en de voorbereidingen begint het project al een beetje te 'leven', hetgeen ook de betekenis is van het woord Bulamu in het Luganda. Om daar nog even bij te blijven: 'Dank U wel' = 'Webale' en 'Dank U zeer' = 'Webale nnyo.'...ook voor de kinderkleding, voor praktische tips en  elk warm woord om mee te nemen! Ik kan me op gaan maken om de laatste zaken te regelen en de koffer gaan pakken. Over 8 daagjes vliegen we dan van Brussel naar Caïro en van Caïro naar Kampala. (Entebbe) 'Weraba' (Tot Ziens!) 

Liefs & zegen, Marjon Mijnsbergen  / http://www.marjonmijnsbergen.exto.nl/  /  http://www.galeriemarjon.nl/
mede namens Christine Bertrand en Joseph Lubega (Bulamu Village: http://www.bulamuvillage.org/)

C. Bertrand                                                 M.J. Mijnsbergen
Barclays Bank, Kampala                              Rabobank Walcheren-Noord-Beveland

Garden City Complex,                                 Postbus 420

P.O. Box 7101,                                           4380 AK

Kampala                                                      Vlissingen

Swift code: BARCUGKX                            Bank Account nr.: 335060722

Bank Account nr.: 600258358                     IBAN: NL 61 RABO 0335060722 

                                                                   BIC: RABO NL 2U

Met vermelding: 'Bulamu Children Village'