ICT4All en meisjesopvangtehuis

21-12-10
Gisteren ben ik met Arthur met de taxi tot de 2e afslag ri. Bulamu Village gereisd en hebben we het laatste stuk samen gelopen. Henri Luja & David zouden ’s morgens Naar de guesthouse komen, maar na het ontbijt zijn ze er nog niet, dus besluit ik om dan met Arthur mee te reizen. Ik ervaar dat ik de komende tijd meer op God zal moeten vertrouwen. Ik ga dus maar zelf alvast aan de slag met het brengen van de schilderdoeken, de wiite verf en de splaters naar het huis van Esther. Eén van de jongens helpt daarbij. Later komt David ook nog helpen en krijgen we de klus tegen de middag al een heel eind geklaard. Dan komt ook Henri Luja. Hij prepaart ook nog een aantal doeken. Hij constateert dat we teveel water hebben gebruikt waardoor sommige doeken niet meer mooi strak staan. Ik vind dat heel jammer. Ik had ju8ist de jongens geleerd dat je de doeken in 2 lagen beter dekkend kunt krijgen door die in tegenovergestelde richting te schilderen. Tijdens de lunch geeft Henri aan dat hij veel hoofdpijn heeft en grieperig is. Hij is vanmorgen naar het ziekenhuis geweest voor een bloedtest en heeft medicatie gekregen. Ik verzoek hem om rustigaan te doen, zodat hij kan herstellen. Ik werk met David nog de laatste doeken af en als alle doeken droog zijn brengen we die terug naar het kantoor van de social worker Rhene. Daarna ga ik naar de diesnt en gaan we bijtijds naar huis met Arthur die de auto van Joseph bestuurt. Jolanda, Mozes en hij zullen vanavond Debbie, een vriendin, ophalen. Zij arriveert uit Nederland op Entebbe.
Vandaag, 21-12-10, ga ik zelf met de taxi naar Bulamu toe. Ik hoop bij Rhene mijn e-mail te checken . Helaas heeft Joseph zijn modem-stick niet achtergelaten zoals afgesproken. Dat blijkt even later ook niet meer uit te maken, want na het opstarten crasht mijn laptop. Genade van God is het dat net ICT-4 All aanwezig is, die een groep kinderen van Bulamu computertraining geeft. Ik maak met Brad Strobel de afspraak dat ik graag mijn laptop door een collega van hem laat repareren. In ruil daarvoor doe ik graag wat PR voor het goede werk dat zij doen op mijn blog. Brad is brandweerman geweest in de USA, maar is in Kampala gaan wonen, waar hij 2 jongens heeft geadopteerd. Hij geeft aan dat je als Amerikaan en alleenstaande man alleen jongens mag adopteren. Hij is geen brandweerman in Oeganda geworden, omdat er nauwelijks of niet getraind wordt en er ook geen geld is voor goede wateraansluitingen en materiaal. Dat is dus niet werkbaar. Rhene bevestigt dat de brandweer vaak te laat is en dat de toerusting ontoereikend is. ICT 4 All doet wel heel veel goed werk. Het is een non-profit organisatie. ICT 4 All is opgericht na de oprichting van Second Life, die computertrainingen verzorgt en zichzelf bezigt met de verkoop van p.c.’s. ICT 4 All heeft zichzelf als doel gesteld om gehandicapten en weeskinderen op deze wijze selfsupporting te krijgen. Het geld wat dus binnenkomt met de handel wordt geïnvesteerd in de kansarmen van Oeganda. Sponsors met apparatuur, geld en mankracht zijn ook hier zeer welkom. Voor geïnteresseerden volgt dan hier nog de contactgegevens: ICT 4 All (Brad Strobel), URL: www.ict4all.ug , e-mail: info@ict4all.ug , P.O. Box 36610, tel.: 0751363536.
Vandaag is er geen lunch bij Esther. Het is mijn beurt om 150.000 Shilling te betalen voor de komende 3 dagen eten voor de gasten. Van Rhene heb ik gelukkig wat jackfruit gehad, dat een heerlijke tropische vrucht is. Ik ga met Esther en Joseph mee om boodschappen in Kampala. Tot mijn verrassing gaan we naar een meisjesopvanghuis. Twee meisjes worden net door hun moeder opgehaald voor de kerst. Eén meisje is blind, doofstom en 6 maanden zwanger. Ze is in de slums hier beneden aangerand. Ik heb het erg met haar te doen. Ik ga even bij haar zitten om haar te liefkozen en voor haar te bidden. Robinah leidt het opvangtehuis en is tevens social worker. Zij ontvangt ons heel gastvrij met een fles water en met een flesje frisdrank. Ik geef haar wat geld. De kamer hangt vol met tekeningen, waarin de meisjes hun gevoelens en kerstwensen hebben gelegd. Robinah noemt het een vorm van therapie. Ik geef aan dat ik het heel mooi vind en geef aan dat ik zelf creatieve therapie heb gevolgd en daar veel baat bij heb gehad. Robinah gaat even later mee Kampala in. Ik heb nog een kort gesprek met haar als Joseph, Esther en één van de kinderen om boodschappen zijn. We spreken af dat ik begin volgend jaar outreachend met haar ga werken in Kampala. Ze gaat presentjes maken en die zullen we dan aan de meisjes onder de straatkinderen geven. Na de 29e december, als ze zal ik haar bellen om een nadere afspraak te maken. Dan ga ik terug naar de guesthouse en de anderen gaan terug naar Bulamu voor een vergadering met Mattheus van der Steen. Hij is gisteren gearriveerd op Entebbe en zal op vrijdag weer vertrekken. Ik ga nog naar de markt met Christine om wat snacks & tijdens het eten komen David, Fred en Lawrence nog langs. Zij eten met ons mee en we bestellen nog een maaltijd voor hen. Eigenlijk komen ze ook om Debbie te ontmoeten en met Jolanda te praten. Als ik, na een douche te hebben genoten, de groep ontmoet hebben ze weer een maaltijd besteld. Dat is ook Oeganda. Ik voel me soms schuldig als ik ieders verhalen hoor met persoonlijke noden, maar zonder ‘nee’zeggen kom je er hier ook niet als je verblijf langer duurt. In ieder geval is het altijd zaak om dan zelf ook te kunnen ontvangen, want het recht van de sterkste geldt ook hier. Ik ervaar wel nog strijd tussen sociaal denken en leven van de genade van Jezus, die vrij is en vrij maakt.
23-12-10
Gisteren met Christine ontbeten. Heerlijk verse ananas bij het ontbijt. David komt niet opdagen, maar Henri is gelukkig weer aan de beterende hand. Ik zal hem later oop Bulamu ontmoeten voor het schilderproject. Ik reis met Christine naar Bulamu. Het laatste stukje doen we met de boda boda. Ik houd de paraplu erboven die ik van Samali, onze receptioniste, mocht lenen, want het regent pijpestelen. Af en toe moet ik wat bosjes ontwijken om de paraplu te sparen, maar daar slaag ik aardig in. Eénmaal aangekomen op Bulamu praat ik even met Rhene en lees een locale krant op haar kantoor. Dan ga ik maar alvast met een paar kinderen de banken in de kerk omzetten in tafelopstelling. De kinderen regelen ook nog een hogere tafel voor mij, want de bestaande is in gebruik voor een muziekrepetitie. Het schilderen is vandaag echt gezegend. Ik heb een selectie gemaakt van de 20 beste werken en ben eigenlijk bang om kinderen te moeten teleurstellen. Uiteindelijk houd ik echter nog 4 kleine doeken van de 20 over. God leert me meer en meer in geloof te durven stappen..heel liefdevol, stap voor stap, stukje bij beetje! Henri Luja komt precies op tijd om te helpen coachen, zodat ik het materiaal verder kan voorbereiden en kan klaarzetten. Het is gelukkig ook weer droog. Dank zij God…voor de gebedsverhoring. De kinderen maken werkelijk prachtige werken. Ik laat een paar kinderen hun werk opzetten met staafjes houtskool , die ik voor 200 UGX op de markt heb gekocht. Dat is echt voor niets en ook weer zo’n fijne zegening. De kinderen vinden het even vreemd, maar als ze zien dat het werkt is alles o.k. De meeste kunstenaars en kunstenaars in spé hier maken figuratief werk. Aan het eind van de middag zet ik dan zelf nog een abstract werk op naar werk van Marianne Naerebout om hun te laten zien dat het ook zo kan. Ik ervaar ook dat de Heilige Geest me dit moment geeft. Verder help ik de kinderen vooral met leren kleuren mengen, vlakverdeling, perspectief en verhoudingen. Soms help ik hem om wat losser, speelser te worden, zoals ik dat zelf heb moeten leren. Meestal gaat dit één op één.
’s Avonds hebben we een dienst o.l.v. Mattheus van der Steen. Na diverse prachtige getuigenissen van de kinderen getuigt hij van de wonderen, die God als voorziener de laatste tijd in zijn leven heeft gedaan. Als wij denken tekort te hebben terwijl we goede werken doen voor de weduwen en wezen, zal God voorzien. We moeten gewoon op hem blijven vertrouwen en hij zal dingen vermenigvuldigen als dat nodig is, zodat er genoeg is voor iedereen. Mattheus heeft dit al diverse keren meegemaakt. Hij spreekt in de Geest dat 2011 een heel goed jaar zal worden voor Bulamu. Het is een droom van hem om met een Bulamuteam rond te gaan trekken door Afrika om te zingen met een koor en zieken de handen op te leggen. Hij wijst ons op onze autoriteit in Jezus Christus. Deze avond wordt dit ook gedaan. We worden naar voren geroepen om voor de leiders van Bulamu te bidden en de zieken te zalven en de handen op te leggen. Dit doen we nadat we de Heilige Geest in gebed en zang hebben aanbeden en nadat we voor onze persoonlijke genezing hebben gebeden. Het wordt een hele zegenrijke, krachtige avond met deze gezalfde van de Heer.
We sluiten de avond gezamenlijk met Henri Luja af met een diner van frites met rundvlees en frites met kip in de guesthouse. Mozes krijgt een i-pod van Jolanda en Arthur en is als een kind zo blij. Christine vertelt dat haar eerste gift voor Bulamu ook binnen is. Hallelujah..Amen!
Vanmorgen vragen zij mij of ik Henri Luja wat kan sponsoren voor het schilderproject, omdat hij toch 3 dagen per week op Bulamu is. Dat lijkt mij alleszins redelijk, want ik hoop echt dat hij self-supporting wordt en zo een voorbeeld is voor de andere jongens die straks afstuderen. Henri is erg oprecht naar God en een harde werker en ik geloof dat het hem gaat lukken. Als er regelmatig gasten werk van hem kopen moet het helemaal goed komen. Ik heb hen wel aangegeven dat ik eerst zelf tijd nodig had om te weten waar ik zelf sta en waar we samen staan. Morgen zal ik het met Henri bespreken als hij weer op Bulamu is. Verder vandaag mijn laptop weer teruggekregen en gelukkig zijn er geen bestanden verloren gegaan. Ik breng wat tijd door met Rhene en we spreken af dat ik de sleutel van haar kantoor meeneem tot ze terug is op 6 januari. Als ik er niet ben kan ik de sleutel aan Isaac, één van de kinderen, geven.