Maandag 6 december met Henri Luja naar Kampala geweest. Het is een hele ervaring om in de hectiek van het verkeer te zijn; eerst op de ‘boda boda’ (brommertaxi) en daarna met de gewone taxibus. De bodaboda gaat natuurlijk veel sneller dan de taxibus, want zowel op de taxistandplaatsen als in het verkeer is het erg druk. Het doet me terugdenken aan het reizen in Bombay en Madrad. Wel is het een uitstekend middel om kennis te maken met de locale bevolking en hun cultuur. Henri is echt een uitstekende gids en tolk. Hij belt voor me met Daudi Karungi, een locale kunstenaar, die ik ken via facebook. Even later komen we dan aan bij de African Art Gallery, waar Daudi werkt en bekijken samen de expositie. De werken zijn kleurrijk. Er hangen abstracte en semi-abstracte schilderijen. Ook zie ik werken met veel Afrikaanse symboliek. Een collega van Daudi verwijst ons door naar Sadolin paints voor de verf en daar zullen we dan naar toegaan, nadat we genoten hebben van een heerlijke lunch: een steak met champignons. We bestellen de primaire kleuren: rood, geel, blauw en extra wit en zwart om te mengen en andere kleurtonen te maken. We kunnen de verf aanstaande woensdag om 14:00 uur ophalen. Bij de collega van Daudi besluiten we onze houten frames voor de schilderijen te laten maken en linnen te bestellen. We zullen het doek zelf opspannen en gronden. We zullen beginnen met 20 schilderijen van 35 x 50 cm en 2 schilderijen van 70 x 100cm. Bij een bestelling van 40 schilderijen wordt de bestelling ook aan huis geleverd, maar we besluiten om toch maar de helft te doen, omdat Henri Luja niet verwacht dat alle kinderen het hele traject mee blijven doen.; ‘only the serious ones,’zoals hij het formuleert. We bellen Joseph en hij is bereid om de volgende week dinsdag de bestelling af te halen, want dan zijn de frames gereed. De man wil wel dan woensdag een aanbetaling van 150.000 UGS (50 Euro) van ons ontvangen. We spreken af dat we dan morgen terug zullen gaan naar Kampala om om teken-en schilderpapier, een nietpistool, houtskool en potloden te gaan. Dan zullen we ook de aanbetaling doen. De samenwerking met Henri loopt echt gesmeerd en ik vind het ook fiijn om tijd met hem door te brengen. Henri vertelt me in de taxibus dat dit wederzijds is en dat hij al een klik ervoer bij de kennismaking via de e-mail. Ook is hij zich sterk bewust dat hij zijn opleidingskansen aan God en aan Bulamu te danken heeft en wil zich daarom graag inzetten voor het schilderproject. Om 19:00 uur zijn we dan terug in de ‘guesthouse’ en evalueren de dag onder het genot van een frisdrank en een bord frites met rundvlees, dat we samen delen.
Woensdag pikt Henri Luja me rond 11:30 uur op bij de guesthouse. Hij moet nog eten. Ik bied hem een lunch aanen neem zelf nog een kop koffie. Daarna gaan we dan inderdaad om de andere benodigdheden, zoals afgesproken. Henri Luja weet precies waar we moeten zijn. De drukkerijen en papierleveranciers zitten allemaal bij elkaar in één straat, dus we zijn er halverwege de middag uit. Dan gaan we naar Bulamu om de spullen af te leveren en te eten. Ook kan ik dan mijn laptopkabel en mijn reisdagboek ophalen, die ik heb laten liggen op het kantoor van Joseph. We communiceren ook onze plannen om van de week te gaan schetsen met de kinderen en op papier te gaan schilderen. Vrijdagmorgen zullen we de spullen klaarzetten in de samenkomstruimte en rond de middag gaan schetsen en schilderen op papier. Volgende week dinsdag kunnen we de frames en het doek ophalen en zullen dan het doek opspannen en gronden.
8-12-10:
Naar kampala geweest met Joseph, die ook nog een aantal boodschappen moet doen. Joseph wordt onderweg aangehouden door de verkeerspolitie. Zijn kentekenbewijs is verlopen, maar na aanhoudend gebed mogen we toch zonder boete doorrijden. We brengen eerst een vrouw met haar kindje naar het ziekenhuis. Zij woont in de buurt van Bulamu. Daarna gaan we naar een internetcafé in de shoppingmall. Het lukt helaas niet om met mijn laptop op internet te komen om mijn blog bij te werken of mijn mail te lezen. We lunchen nog in de shoppingmall en doen nog wat andere boodschappen daar. Daarna halen we de verf op. Ik krijg nog 5 Euro korting omdat het voor liefdadigheid is. Vervolgens gaan we nog om een nieuw kenteken en een nieuwe pan voor Joseph en dan gaan we terug naar Bulamu. Esther maakt dan nog lekkere frites met pannekoeken met bruine bonen en koolsalade voor ons. Het smaakt heerlijk. Ik krijg een massage van de rug en de nek van de kinderen en we knuffelen wat. Dan terug naar D’s Guesthouse. We drinken een wijntje en gaan voldaan slapen.
9-12-10:
Vandaag naar Kampiringisa geweest met Nathalie. Taxichauffeur Eddy heeft ons naar het huis van Nathalie gebracht. Van daaruit rijden we met de auto naar Kampiringisa. Dat is een jeugdgevangenis. Veel kinderen hebben niets misdaan of hebben gehandeld uit noodweer, vertelt Nathalie. Alle kinderen komen met een soort standaardbrief binnen, waarin staat dat ze onhandelbaar zijn en slechte schoolprestaties leveren. In feite zijn de kinderen zwaar verwaarloosd achtergelaten. De meeste kinderen zijn straatkinderen. Sommigen zijn zelf naar Kampiringisa gekomen en anderen zijn kinderen van rondtrekkende Nomaden. De overheid zwijgt dit dood. De situatie is erbarmerlijk. De gebouwen zijn zwaar verouderd en vies. Ik begrijp van Nathalie dat sommige ruimten nog vol urine en ontlasting lagen, toen ze hier 3 jaar geleden aankwam. Zo bekeken is de situatie dus heel erg verbeterd…Dit allemaal dankzij de inzet van Nathalie en haar man Werner. Op Kampiringisa krijgen we een rondleiding door de verschillende barakken: de eetzaal, de slaapzalen, de zieken buiten op de binnenplaats, de ruimte van de 2 aanwezige sociaal werkers en een soort aanbiddingsruimte. Eigenlijk doen de kinderen alles zelf o.l.v. Nathalie en dat is ook de enige weg om te overleven. Dat geeft persepctief op scholing en een toekomst buiten Kampiringisa. Ik maak veel foto’s, omdat ze meer zeggen dan woorden en bid voor de zieken en praat met hen. Daarna hebben we nog een korte aanbiddingsdienst met een introductie van Nathalie en onszelf. Lawrence, één van de studenten, die tot januari 2010 ook op Bulamu heeft gewoond geeft ook zijn getuigenis. Hij studeert nu rechten en kan dus geuigen van perspectief op een nieuw leven! Ik beloof dat ik zal proberen ook voor hen hulp te krijgen van sponsors door een verhaal te publiceren op internet met wat foto’s. Nathalie vertelt tenslotte nog dat volgende week donderdag de vrouw van de ambassadeur voor België in Oeganda aan Kampiringisa een bezoek zal brengen. Ik bid en hoop dat er dan ook scholingsmgelijkheid geboden zal worden aan de 20 kinderen, die dit momenteel nog niet hebben. Na afloop tracteert Nathalie op een vleesspies en gebakken banaan. Ze vertelt ons dat dit haar enige verzetje is, want ze werkt elke dag aan dit project. De zieke die ook met ons meerijdt omdat wij hem naar het ziekenhuis brengen boft dus ook. Wij gaan met hem mee om hem te laten opnemen voor een operatie aan een zwaar ontstoken onderbeen en we gaan nog een ander kind bezoeken dat net geopereerd is. Op Kampiringisa was wel een verpleegster die goede verzorging biedt aan de kinderen, maar de ontsteking was te ernstig. Het ziekenhuis vraagt wel om begeleiding van Nathalie bij het verzorgen van de patiënt. Zij geeft hier dan iemand geld voor, want het ontbreekt haar echt aan tijd om dit zelf te doen. Wel bemoedigt ze de kinderen met een warm woord en geeft hun nog wat lekkers te eten en een pakje sap voor later. Daarna gaan we terug naar haar huis en praten nog wat na met haar man op het terras van hun huis. Al gauw staat Eddy weer voor de deur om ons op te halen en ons naar Bulamu terug te brengen. Ik ga ook mee naar Bulamu om de dienst bij te wonen en een hapje te eten bij Esther. Daarna gaan we weer terug naar de guesthouse. Ik neem een frisse douche met koud water en kruip gauw onder de warme dekens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten