Net om 10:30 uur met de taxi van Christine's huis naar station Berchem gebracht. De kennissen vna Christine moesten door vertraging in het verkeer door de sneeuwval verstek laten gaan. We hebben nu de trein van 10:51 uur naar Brussel, maar die heeft 16 minuten vertraging. Uiteindelijk vertrekken we om 11:46 uur dan weer uit Brussel-Noord en komen om 12:00 uur op Zaventem aan. Op de luchthaven is het nog een uurtje wachten totdat we kunnen inchecken en gelukkig loopt alles uiteindelijk voorspoedig. Het is wel even inchecken als ik eigenlijk geen 30 kg mag meenemen in de koffer, maar gelukkig krijg ik te horen dat Egyptair het wel goedkeurt als ik de laptop als appart stuk handbagage meegeef. Ook laat ik die laptop vervolgens bij de check van de handbagage en het fouilleren staan. Gelukkig kom ik daar nog net op tijd, vlak voor de boarding achter en ren even gauw terug om te informeren of deze daar nog stond. De beveiligingsbeambte had deze gelukkig voor me appart gezet.Dan is het ook heel fijn om met z'n tweeën te zijn, zodat iemand bij de andere bagage kan blijven, waarvoor dank...ook aan de Schepper die ons beschermt. Om 20:50 uur landen we in Caïro en daar drinken we wat en Christine laat de foto van haar paspoort kopiëren voor het geval dat nodig mocht zijn voor ons visum. Als ik een uurtje verder in het vliegtuig naar Entebbe kennismaak met Pierre uit Amsterdam, begrijp ik dat we geen pasfoto's nodig zullen hebben voor ons visum. Pierre zit rechts naast mij en gaat op familiebezoek in Oeganda. Hij kan ons dus zeker goed inlichten over de formaliteiten en procedures en het is een erg prettige vertoeven met hem in het vliegtuig, want hij is erg inlevend en attent om ons te helpen met het wegzetten en aangeven van onze handbagage. Hij vertelt me verder logistiek te studeren in Den Haag en dat het helaas moeilijk is om een werkvisum voor Oeganda te verkrijgen. Hij heeft nl. niet de Oegandese nationaliteit. Eenmaal op Entebbe worden we warm onthaald door Teddy en Ruth met een bos rozen voor Christine en een mooie kerstslinger met groene sterretjes voor mij. Een vriend van Teddy rijdt ons dan in een uurtje van Entebbe naar Kampala, waar Teddy woont. Eigenlijk is het een studio met een rood stalen duur met links daarnaast een raam. De binnenmuren zijn geel geschilderd en boven het raam en de deur zitten sierlijk gevormde luchtroosters. In de studio staan 2 kleine open kastjes met schragen; één kastje met servies en 1 kastje met toiletartikelen en een t.v.Verder staan onze koffers er dan nog en een groot houten ledikant met een klamboe. Hierin mochten Christine en ik vannacht geslapen tot pakweg 9 uur. We zijn werkelijk heel gastvrij ontvangen met flessen water en mangosap. Ruth maakt vanmorgen een heerlijk ontbijt voor ons: Irish potatoes met Buga (een soort spinazie met wortelschijfjes) Als dessert krijgen we nog heerlijke verse ananas en watermeloen. De studio's zitten 4 aan 4 tegenoverelkaar aan een steegje en aan het begin ervan zit een hek. Het is een soort 'court'. Aan het eind zitten de wc's en de douche met een wasplaats een de waslijnen. De eenvoud van het leven hier doet me terugdenken aan het vroegere leven van mijn opa en oma op de boerderij en ik voel mezelf hier dan ook snel thuis. Na het eten gaan we naar de stad om geld te wisselen op één van de wisselkantoren, naar de bank voor Christine en nog even kijken in de 'shoppingmall' voor de mezungho (blanken) We drinken nog een kopje koffie en zullen dan teruggaan, want Joseph komt mij straks ophalen om mij alvast naar D's Guesthouse te brengen aan de Bomboroad, net buiten Kampala. Joseph komt mij inderdaad rond 17:00 uur ophalen en heeft een aantal kinderen meegenomen en dat is dus een mooie ontmoeting voor mij en een hartelijk weerzien voor Christine.
Inmiddels 4 december..Wel goed geslapen, maar het is inderdaad 's nachts wel luidruchtig in de guesthouse, omdat er nog heel lang muziek wordt gedraaid bij het restaurant.Christine had dit al aangegeven en verblijft daarom bij een vriendin in Kampala. Christine heeft ook een flinke kou te pakken en wil hier eerst in alle rust van herstellen en een beetje ervaren hoe de locale mensen leven, voordat ze naar Bulamu gaat.We zullen elkaar later ook weerzien in Kampala, want dat hadden we thuis zo afgesproken. Het personeel in D's guesthouse is ook heel gastvrij. Een welkom hier is echt een warm bad. Na een goede, maar lichte slaap wordt ik door Joseph met de auto opgehaald om naar Bulamu te gaan. Hij heeft namelijk net nieuwe gasten opghaald en zij gaan ook mee naar Bulamu Village. Het klikt meteen en het is ook gelijk een warme ontmoeting met een omhelzing, zoals er nog heel veel warme omhelzingen zullen volgen, want dat is gebruikelijk in deze cultuur. Ik geniet er met volle teugen van en voel me ook echt helemaal thuis hier.
Bulamu is dus ook een warm bad...ontvangst bij tante Esther met koffie, thee en vers fruit. Zij zorgt voor de weeskinderen en voedt ze op. Bij toebeurt zijn de kinderen het wasgoed aan het strijken en tante zelf is druk aan het koken. We mogen ook meeéten en krijgen heerlijke rijst met vlees en koolsalade. Het smaakt heerlijk en is echt heel gezellig met zo'n grote groep. 's Middags arriveert Henri Luja op Bulamu en we maken dan een tour langs de verschillende slaapkamers van de huisjes op Bulamu en langs de kantoortjes om een beeldvorming te krijgen van de wensen m.b.t. de schilderijen; de wensen en de mogelijkheden.
We spreken af om een soort fresco te maken in één van de huisjes en verder ook veel schilderingen op doek voor de slaapkamers en de kantoren. Henri Luja en ik zullen ons concentreren op de muurschildering als we de kinderen op gang gebracht hebben met schilderen en als er niet meer veel coaching nodig is. Het is een flinke groep kinderen , dus hulp van de andere vrijwilligers is zeker ook welkom. Ik vertel Henri-Luja wel dat we ook niet te ambitieus moeten zijn, omdat het ook wel leuk is om werk af te maken en dan moeten we toch ook even afwachten hoe het uiteindelijk loopt. Maandag zullen we offertes opvragen bij de diverse winkels met schilderbenodigdheden en dan de beste deal accepteren. Henri-Luja ziet wat op tegen de afstanden tussen de diverse winkels, maar we kunnen een brommertaxi nemen en dat vertel ik hem ook.
We kunnen geen rolmaat vinden, dus spreken we af dat we elkaar zondag weer op Bulamu ontmoeten om de muren te meten. Om 18:00 uur is er een kerkdienst tot ongeveer 21:30 uur en dat is ook een heerlijk swingende ervaring met veel geknuffel voor en na de dienst en een krachtig woord over genade en genadegaven van Mozes, de priester. Ook heb ik even met David gesproken, één van de adoptiekinderen van Christine, en ik begrijp dat hij het heel goed maakt. Wel zegt hij dat hij Christine erg mist. Inmiddels heb ik Christine ook even gesproken en ze zegt me dat het al wat beter met haar gaat en dat ze morgen probeert om op Bulamu te komen. Ik beloof David dat ik voor haar bid en zeg hem dat ze snel bij ons zal zijn.
Na de dienst brengt Joseph ons terug naar D's guesthouse en we eten daar nog om 22:00 uur frites en frites met kip voor Mozes en frites met rundvlees voor mij en praten nog wat na over deze prachtige dag op Bulamu. Dan gaan we maar gauw douchen en slapen want morgen om 7:15 uur zitten we weer aan het ontbijt en worden we om 8 uur weer opgrhaald door Joseph.
Vandaag, zondag 5 december, inderdaad vroeg bij mijn vrienden voor de kamer gezamenlijk ontbeten en dan met Joseph mee om boodschappen op de markt. Ik heb mooi de tijd benut om leuke plaatjes te schieten daar en daarna gaan we naar de aanbiddingsdienst op Bulamu. Het voelt echt als een thuiskomen en van een vrouw achter me krijg ik nog even haar baby aangereikt, waar ik dan later in aanbdding meer mee sta te dansen en te zingen. Wat een zegen zeg!
Dan is het nu de hoogste tijd om nog wat foto's te publiceren en dan als de wiedeweerga Christine te bellen, want ik heb toch wel de hoop dat ze met Joseph mee kan rijden, die nu met een paar kinderen naar een feest is. Ik ben hem ook erg dankbaar dat ik even zijn kantoor met internetverbinding mocht leden om het thuisfront in te lichten. Ik hoop dat ik jullie een plezier kan doen met mijn relaas en dat Schiphol guaw weer opengesteld kan worden voor het vliegverkeer. Ik hoorde nl. gisteren van de andere vrijwilligers dat Schiphol afgesloten is. Zij waren dus net op tijd vertrokken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten